De improvisaties met de was in hotelkamers.
In een goedkope kamer kun je een handdoek
naar buiten laten hangen.

In een iets duurdere hang je een T-shirt
boven een bad, naast onderbroekenen
overhemden. Maakt niets uit.

De status aparte van de was, de
architectuur.

Je kunt ’m door het hotel laten doen.
Dan verdwijnt dit gedicht. We hebben het
nog even nodig.

Hoeveel keer bestaat iets?
Lamp uit, lamp aan.
Met korte tussenpozen?

Ik stoot een glas om en het water blijft
liggen. Je ziet het niet verdampen. Het
ondergoed is na een nacht droog.

Gebeurtenissen niet in enkele ogenblikken,
maar verspreid door de tijd, als het ouder
worden van een gezicht.

Onzichtbaar, ondanks foto’s, films. Niet meer
dan samenvattingen.

Dat je na een tijd geen exotisch voedsel meer
wilt eten. De tegenzin zet zich in voor je
erachter komt. Het voltrekt zich langzaam
en bijna onmerkbaar.

Obiter dictum,
neem de was anders mee,
bewaar de was voor thuis

of hang de gestreepte sokken
nog even over de rand van het balkon.
Een morgen of een middag,
dan zijn ze verdwenen.