Ze lijkt een panter die trager wordt
Omdat haar prooi verschijnt.
Iets in mij balt zich
En luistert naar het waaien
Tussen dat zo begeerde beeld en later.

Het wordt een wij, een kluwen van stilte,
Gebaren zonder echo en alleen dat licht,
Een samengaan van spieren en gedachten
Die ons op elkaar doen wachten.

Je geeft geen krimp. Ik adem niet.
We stellen uit en voelen pijn.
Spreken moet oorverdovend zijn.

Je kijkt pas op als het ondraaglijk wordt.
We drijven uit ons eigen blikveld
Naar een einder zonder ons.
Blauw is de schijn, kijk ons erin
Verdwijnen.