Er viel niets te noemen, tijd
hield zich stil. Het danste en bruiste
boven dof bonken. De donkere

holte zonder gebrek of verlangen
werd een huis voor een grenzeloos
wezen dat groeide, blind,

op de maat van mijn hartslag.
Zij was het. Woordeloos kon ze
het wiegende ritme ontvangen.

Ze luisterde naar dat kloppende
ruisen en hoorde daartegen
het haastige tikken van haar begin.