Ik schoof de wieg onder de vleugel,
dekte haar toe met Bach en Ravel,
zong Otis Redding, Roodkapje –

voor later, dacht ik. Een roerende
scène, brullen en dreinen verdrongen.
Zij ontvouwde de jonge boom

van haar longen, perste lucht langs
de verse stembanden. Geen geluid
puurder dan dit, geen geluk

scherper, geschikter om te bewaren,
vast te leggen, in geluidsdragers
te begraven. Voor later.