Je vlocht de woorden tot een strik. Je lachte
me uit, want wat je net had ingepakt,
was wat ik geven wou. Ik was gezakt
voor inbraak snel als jij in mijn gedachten.

‘Straks heb je mij ---’ ‘Dat is al zo.’ ‘Niet nodig.’
‘Dat klopt. Ik kan in jouw afwezigheid
ook jouw stem doen en jij verliest altijd.’
‘Zo ben ik ---’ ‘Inderdaad vet overbodig.’

Maar toen begon je echt voor mij te denken.
Je vond me in mezelf niet onderlegd,
liet mij rectificeren naar je wenken

en stelde mij daarop alsnog terecht,
terwijl je keek alsof ik slechts kon krenken,
al had ik volgens mij niets raars gezegd.